Akhilleus'un Şarkısı

Tanrılar beni küçük yaşımda sürdüler yuvamdan, itiraz edemedim; çelimsiz, beceriksiz, silik bir evlattım. Söyleyecek söz bulamadım, alt tarafı bir ölümlüydüm. Yalnız kalmanın, yenik düşmenin nasıl bir şey olduğunu bilirdim sadece. Sen böyle yenikken başkasının iyi talihinin nasıl diken gibi battığını da.

Lakin kader örgüm henüz sonlanmamıştı. Sürgünüm Aristos Achaion'un yanına, güzelliğinin güneşi dibinde diz çökmeye çıkmıştı. Mağlup olmuştum lakin böyle bir güzellik karşısında mağlup olmaktan kim utanır ki? Hikayelerimizde o en iyimiz, en kahraman, en kuvvetlimiz olarak geçer. Hikayelerimize göre bunun sebebi damarlarında akan ilahi kandır. Hikayelerimiz yaşlılar tarafından ateş başlarında anlatılır, kahramanlardan bahseder ama kahramanlar yaşlanmaz hiç. Hikayelerimizde savaşı yiğit Akha'ların kazandığı anlatılır...

Hikayelerimiz gerçeği söylemiyor. Savaşın kazananı olmaz. Çağlar geçer, üstümüzde takımyıldızlar dönüp durur, ayla güneş her zamanki yollarını bitkin takip eder ve biz, biz felakete uğramışlar, biz sevdiğinden ayrı düşmüşler aşkın içimizi titreten şarkısı kulağımızda, huzursuz yatarız düştüğümüz yerde.

Ben, Kirke'nin yazarı Madeline Miller, Akhilleus'un Şarkısı'nda, şanı için hayatından vazgeçen yarı tanrı Akhilleus'u, can yoldaşı Patroklos'u ve Troya Savaşı'nı; kralların, tanrıların, savaşçıların destanını iki aşığın gözünden anlatıyor.